Eerlijk gezegd doe ik er al zeker 1,5 jaar over om dit blogje te schrijven. Het gaat namelijk over Ricardo. En die naam zegt jullie hoogstwaarschijnlijk niets.

Heel lang was hij voor mij ook een man zonder naam. Ik heb hem pas een paar maanden geleden durven vragen hoe hij heet.

Ik heb Ricardo leren kennen op een van de belangrijkste voetgangers oversteek-kruispunten in Ibiza Stad. Precies voor de ingang van de nieuwe Mango, bij de haven. Hoewel de Mango daar toen nog niet zat.

Ik stond aan de overkant, aan de kant van de haven, en hij zag dat ik stond te wachten bij het zebrapad. Hij liep naar ‘zijn stoplicht’ aan de andere kant en drukte op het groen licht knopje voor voetgangers. Sinsdien loop ik hem nooit meer voorbij. Maak altijd even een praatje met hem.

Ricardo komt eigenlijk uit Italië, heeft op een particuliere school gezeten, spreekt 7 talen en heeft bijna de hele wereld gezien. Stoer verhaal zul je denken…

Het enige is dat Ricardo dakloos is, broodmager en de laatste keer op van de zenuwen was. Panisch nerveus, dat is wat het leven op straat met je doet. Zover ik kan inschatten gebruikt Ricardo op dit moment geen drank en drugs. Want hé ik heb geen houten hart maar ik ben ook niet gek. Bovendien gebruikende junks herinneren je niet, en junks geven je ook geen kado. Maar dat later.

Als ik ’s nachts uit de stad rol, een beetje in de olie, en langs hem loop kan ik het niet laten. Ik maak hem even wakker ik geef hem een knuffel en wat geld. En samen gaan we even zitten. Hij houdt mijn hand vast en vertelt. Dat is het, hij wil vertellen en iemand die gewoon even naar hem luistert… Man, man prachtige verhalen over zijn reizen, maar ook dieptriest over het verlies van zijn vrouw.

“Jij loopt me nooit zomaar voorbij’…..Nee dat klopt lieve Ricardo maar ik ben zo wel weer in mijn fijne huis, met een deur die op slot kan, stromend water, een bed en een kussen, en volop plannen voor de volgende dag.

In oktober toen ik hem voor het laatst zag lichtte zijn ogen op, ik heb een kado’tje voor jou! Uit zijn broekzak, een bermuda met daaronder een soort pyamabroek (en ik had het al koud in mijn warme jas) haalde hij een gevlochten rode ‘sleutelhanger’. Pakte mijn hand en gaf het aan me. Inclusief een verhaal over de Dalai Lama en hoe die hem dit pronktstuk zelf had gegeven.

En hier begint het ontnuchterende Hollandse realiteitsdenken van mijn omgeving: “Rianne denk je nu werkelijk dat die man naar Tibet is geweest, daar de Dalai Lama heeft ontmoet en toen die vlechterij daar heeft ontvangen. En jou dat nu kado doet?’.

Mijn antwoord is: JA!

Want JA hij doet mij die vlechterij kado. En of al het andere waarheid is interesseert mij geen moer. Ik vind zijn verhalen namelijk vele malen boeiender dan het gemiddelde verhaal van een zo’n ‘ontzettend succesvolle’ meneer bij Blue Marlin. Als ik daar al kom….

En een ding weet ik 100% zeker, Ricardo heeft weinig tot geen bezit maar heeft wel besloten van al dat schamele mij iets kado te doen.

En het mooie is dat, toen hij het me gaf, hij zei: ‘deze is voor jou want dit gaat je geluk brengen’. Toeval of niet, maar sinds een paar maanden durf ik meer en meer voor geluk te kiezen. En het belangrijkste zichtbare bewijs daarvan is de IbizaDances website. En een nieuw te gek project in Nederland, supertoffe blog & vlog site over ondernemen met een vleugje humor, maar dat terzijde.

In december was ik weer op Ibiza en ik had geld meegenomen om met Ricardo wat warme kleren te gaan kopen. Maar ik heb hem niet kunnen vinden. Ik hoop zo dat ik hem de volgende keer toch weer ga vinden want ik heb hem beloofd een vlog te gaan maken.

Zodat jullie ook weten wie Ricardo is en hem, als je dat wil, gedag kunt zeggen de volgende keer dat je langs hem loopt.