Dat Ibiza iets met je doet hoef ik niet uit te leggen. Jij als Ibiza lover weet dat natuurlijk als geen ander. Bij sommige mensen uit dat zich op een grappige en onverwachte wijze. Maar als ik heel eerlijk ben krijg ik er soms ook een beetje plaatsvervangende gêne van.
En dat vind ik zo stom van mezelf, want waarom moet ik daar wat van vinden? Ik heb nog veel te leren.

Lees even mee:

Ik zit op het vliegveld in Nederland te wachten op mijn vlucht naar Ibiza. Vrouwen die tijdens de Ibiza-voorpret hun innerhippie hebben ontdekt en in ‘vol Pocahontas ornaat’ afreizen naar het vliegveld. In grote witte rok, indianen laarzen met franjes en duizenden kleurige schelpen bandjes om de polsen. En een tas met van die blije belletjes, die onophoudelijk aan het rinkelen zijn als ze achter me staat om in te checken. In haar kielzog haar gaucho man met cowboy laarzen, ver openstaande linnen blouse en grote houten ketting.

Eerlijk gezegd vind ik het echt te gek, dat je lekker aantrekt wat je wil. Omdat je je daar fijn in voelt. Sinds de enorme Ibiza hype zie ik het steeds meer. Toch gaat mijn hart pas echt open van de spaarzame mensen die er in hun dagelijks leven ook echt zo bijlopen. De echte levenskunstenaars met hippiebloed dat door hun aderen stroomt. Op een of andere manier zie je dat direct.

Dat het stel dat ik net beschreef niet helemaal tot die categorie behoort blijkt wel als ze bij de, ramvolle, gate loeihard ‘converseren’ met een stel in ongeveer dezelfde outdossing….3 rijen verderop…met een megafoon als stem. De vrouw gilt: ‘Ik zie je zondag toch wel bij Blue Marlin hè schat?’ waarop de andere vrouw terugroept ‘Ja, als we niet compleet verrot zijn van de Pacha mop’ hahahaha.

Ik krimp tot een zielig hoopje gesmolten plaatsvervangende gêne en wil wegkruipen. Mezelf vasthouden aan het been van die echte hippie vrouw, die ook zit te wachten op haar vliegtuig. Met haar prachtige lachrimpels en haar oplettende groene ogen die zo mooi afsteken bij het tijdloze suède jasje, dat waarschijnlijk al 20 jaar oud is maar daardoor juist zo prachtig. Alsjeblieft neem me mee naar jouw eiland. Het eiland waar je zorgvuldig omgaat met de natuur, geen water verspilt en waar je je vooral niet luidruchtig gedraagt alsof het eiland van jou is.

Ironisch is natuurlijk dat ik denk dat die echte hippie dame helemaal niets vindt van die gekke schreeuwende Hollanders in hun zonnige uitdossing.

Kijk en zover wil ik ook ooit komen…leven en laten leven.
Voorlopig blijf ik dus een leerling van Tanit en Pachamama. En omdat hun ‘school’ een eiland is dat Ibiza heet vind ik dat helemaal niet zo erg. Maar ambitieus ben ik wel. Tolerantie galore!