Belangrijk! dit blog (en de foto) is op verzoek van Ricardo gemaakt.

Als ik op Ibiza ben ga ik altijd even langs bij Ricardo, een vriend van mij die woont op Ibiza.

Toch is hij een ander soort vriend. Ricardo komt nooit bij mij langs, daar zou ik me opgelaten bij voelen. Want ik heb een dak boven mijn hoofd, stromend water, warmte en een zacht bed.

Ricardo niet, die heeft een matje om op te liggen en de rest van zijn bezittingen passen in een plastic tas van de Eroski (supermarktketen op Ibiza).

Gisteren ging ik weer even bij hem langs. Op zijn vaste stekkie voor de Mango in de haven van Ibiza Stad. Beschaamd zit hij daar met zijn hoofd en ogen naar de grond gericht en met zijn rug tegen de winkelpilaar aan. Te geneerd om ook maar iemand aan te kijken. De meeste mensen zien hem ook denk ik niet eens, gaan op in hun dagelijkse beslommeringen van boodschappen en op tijd zijn voor de ouderavond.

En dat is menselijk. Maar dat is Ricardo ook…menselijk.

Steeds weer vraag ik me af: hoe kan het zo ver gekomen zijn?

Deze man heeft gestudeerd, spreekt zeven talen vloeiend, heeft over de hele wereld gewoond en heeft succesvolle (horeca) ondernemingen gehad. Levensbeproevingen, grote persoonlijke verliezen, verdriet en verkeerde keuzes hebben zijn tol geëist.

Ok, even terug, ik heb Ricardo gisteren gesproken, het was koud en het werd al donker. Ik geef hem een dikke knuffel, kijk naar de paar dekens en de plastic tas met spulletjes en vraag hem wat hij nodig heeft. Hij antwoordt: ‘I would love to have some water to drink’.

Dus hupsdakee ik ben naar de dichtsbijzijnde supermarkt gewandeld en heb water, fruit, shampoo, brood, ham en scheermesjes (vroeg hij uiteindelijk na wat aarzelen om, want hij vindt het belangrijk er toonbaar uit te zien) voor hem gekocht.

Dat is wat ik voor hem kan doen. En hem niet voorbijlopen maar even de tijd nemen om naar hem te luisteren, hem weer mens te laten zijn.

Helpen, écht helpen kan ik hem niet.

Het heeft ook iets ijdels en arrogants om te denken dat ik hem zo maar even kan ‘redden’. Alsof ik als mens zoveel beter en slimmer ben dan hij en hij dat niet allang zelf zou hebben gedaan als het zo makkelijk zou zijn.

Zwerven op straat is eigenlijk de hardste en rauwste vorm van ondernemen. Overleven in een omgeving waar je niemand kunt vertrouwen en je altijd oplettend moet zijn, zelfs als je slaapt. Het is ook een vrij leven want niemand zegt je wat je moet doen, je bent compleet aan jezelf en je eigen vrijheid overgeleverd. Als je jaar in jaar uit gewend bent zo te leven is het ‘a hell of a job’ om je in een keurslijf van een geciviliseerd bestaan te proppen. Vol wetten, regels, meldingsplichten en andere procedures.

Wat ik kan doen is hem steunen en mee te denken in zijn keuzes om proberen om van de straat af te komen. En daarbij is hij afhankelijk van de instanties op Ibiza. En zijn eigen wil om het écht te willen. In de tussentijd doe ik niets anders dan hem weer even mens te laten voelen en even met hem te zitten en hem te laten praten, te luisteren. Af en toe wat boodschappen te halen bij de Eroski.

En dit blog te schrijven, als update voor jullie. Want als een kind zo blij is hij met alle aandacht, de vriendelijke woorden, de kleding en de warme dekens die hij van jullie heeft gekregen de afgelopen jaren. Want naar aanleiding van mijn eerste blog gebeurde er veel, heel veel!

Hij werd gezien, er werd niet aan hem voorbij gelopen, mensen gingen hem groeten en anderen namen de tijd om een praatje met hem te maken. En dat is precies de reden waarom hij vroeg een foto te maken. ‘Please tell your friends that i am so grateful’.

Dus dit een grote, loeiharde shout out aan jou. Dankjewel lieve, bijzondere IbizaDances vrienden!! Wat jullie hebben gedaan is onbetaalbaar.

Wij kunnen Ricardo niet ‘redden’ maar wel helpen. Redden zal hij zelf moeten doen, maar af en toe een steuntje in de rug door hem weer even mens te laten voelen, kost niets maar is ‘the greatest treasure’ voor hem.

Dus nogmaals dankjullie wel lieve, bijzondere IbizaDances vrienden, man wat zijn jullie een stelletje gouwe gasten. Iedereen die Ricardo de afgelopen jaren even mens heeft laten voelen. En mocht je dit jaar naar Ibiza komen is hem even groeten een groot geschenk.

Dit blog is dan ook een dikke vette ‘Thank You So Badass Much Shout Out’ naar jullie.

En daarmee besef ik me dat wij met z’n allen, als IbizaDances, een hele krachtige ‘Ibiza Community’ zijn. Die mooie dingen voor het eiland en haar bewoners kan betekenen. Toch eens verder over nadenken, how to use this force. Ideeën en reacties zijn enorm welkom!

Ik wens jullie een hele mooie dag, besos, Rianne

PS. Ik heb er over getwijfeld een foto bij dit blog te plaatsen, vanuit ethische redenen. Maar het was juist Ricardo die me vroeg dat wél te doen. Wellicht ten overvloede maar hij knapt enorm op van een praatje en een foto geeft hem een gezicht, zo gaf hij zelf aan.